سرویس سیاسی فردا؛ هفته‌نامه مثلث در شماره نوروزی خود نوشت:
از همان روزی که نام حسن روحانی به عنوان فرد منتخب انتخابات ریاست جمهوری امسال اعلام شد علی لاریجانی بیشتر از گذشته با تحلیل ها و گمانه های رسانه ها مواجه شد. این اصلا مساله غریبی نیست که در ایران از فردای برگزاری انتخابات نام گزینه های دور بعد نیز مورد بحث قرار می گیرد. اما این رویه گویا در مورد علی لاریجانی اندگی پر رنگ تر است. «اگر از من بپرسید که دکتر لاریجانی شایسته ریاست جمهوری است، می گویم صددرصد. در فهم مسائل کشور و پرکاری و حکمت و تلاش حداکثری شان برای حل مسائل کشور تردید ندارم و فردی بی حاشیه هستند. اما اگر از من بپرسید آیا در این چند ماه که از انتخابات ریاست جمهوری گذشته، یک جلسه با ایشان داشتید که در مورد ریاست جمهوری بحث کنید، من می گویم و الله العظيم نه.» این سخنان جدید کاظم جلالی برای کسانی که بر درستی گمانه نامزدی علی لاریجانی اصرار می کردند نشانه مهمی است که بر مبنای مولفه حضور لاریجانی در انتخابات معادلات خود را پیش بینی کنند، حالا حتی کسانی که در مورد احتمال نامزدی علی لاریجانی نظر منفی داشتند هم به این فکر می کنند که او از گزینه های احتمالی خواهد بود. این مساله البته همراه شده است با شکل تازه سیاست ورزی حسن روحانی در ماههای بعد از انتخابات که هر چه از اصلاح‌طلبان دور شده به طیف علی لاریجانی نزدیک شده است. همین هم هست که برخی می گویند گوشه نشین کردن اسحاق جهانگیری در دولت بی ارتباط با جدی شدن نامزدی علی لاریجانی نیست.

مصاحبه کاظم جلالی تنها نشانه ای نیست که تحلیلگران را مجاب به بررسی جدی احتمال نامزدی علی لاریجانی کند، خبرهای دیگری نیز در این میان مطرح شده است که حکایت از تلاش برای پیدایش یک تشکیلات تازه برای مستظهر شدن علی لاریجانی به آن برای حضور در انتخابات است. برخی می گویند او حزب رهروان را به راه خواهد انداخت و برخی دیگر هم می گویند که او تشکیلاتی تحت عنوان پارلمان نمایندگان ادوار را به وجود خواهد آورد. این روزها هیچ چیزی شبیه قبل نیست. حتی حسن روحانی هم اصلا شبيه آن روحانی که ما در سفرهای انتخاباتی انگشت به دهان حرفهای آنچنانی اش بودیم، نیست. واضح و مبرهن است که او هم اکنون به راست چرخیده است، مثل خیلی های دیگر. آنچنان در تحلیف و تنفیذ سخن می‌گوید : که تحسین راستگرایانی چون عباس سلیمی نمین را برمی انگیزد تا آنجا که رک و صریح می گوید: «ما از او متشکریم.»

و این اعجاز دوران ماست که علی لاریجانی رخ به رخ رفقای سابقش شده و در تمام روزهای گذشته از ۲۴ خرداد ۹۲ تا امروز برای دفاع از حسن روحانی سینه سپر کرده. آن قدر در این راه ثابت قدم مانده که اگر هم به رویش نیاورند اما دلخورند از او برای همه کارهایی که به خاطر رئیس جمهور کرده است. همین هم بوده که یک روز مهر و سنگ به سمتش پرتاب و روز دیگر برای زمین گیر کردنش ,فيلم اخوی اش را در صحن پخش کردند.

و درست در میانه همین تغییرات است که علی اکبر ناطق نوری به تمام اصلاح طلبانی که میهمان خانه اش شدند، گفته که گریزی نیست جز حمایت از حسن روحانی. دقیقا در چنین شرایطی است که غلامحسین کرباسچی و محمد قوچانی صاف و صریح از ارزویشان برای تشکیل مجلسی شبیه پارلمان پنجم سخن به میان می‌آورند و حتی محمد عطریانفر نترسیده از اینکه بدون هیچ رودربایستی بگوید. علی لاریجانی را ترجیح می دهد بر محمدرضا عارف.

همه چیز تغییر کرده و سیدمحمد خاتمی همه تلاشش را می کند تا محافظه کاری ذاتا راستگرا رئیس جمهور زمانه ما باشد و همه کسانی که اعتراض به او می آورند از راستگرایی حسن روحانی را دعوت به سکوت می کند. با چنین فکت هایی است که می توان گفت اکنون برخلاف تصور و پیش بینی قبلی همه این راست گرایان میانه رو هستند که اختیاردار سیاست ایران شده اند.

سوال : این چرخش، چینش سیاست ایران را چگونه سامان خواهد داده پرسش مهمی است. هم برای اصولگرایانی که در بدترین روزهای دوران سیاست ورزی شان به سر می برند و هم برای اصلاح طلبانی که مبهوت سیاست ورزی رقیب ستنی خود شده‌اند. اول، اصولگرایان، آنها که راه خود را از راست میانه جدا کرده اند و به شکل سابق یعنی به همان صورتی که قبل از ۲۹ اردیبهشت حضور سیاسی داشتند، دیگر وجود خارجی ندارند. آنها در ادامه شکاف پس از انتخابات مجلس دهم اکنون به وضعیتی رسیده اند که باید به فکر جانشینی‌ها و جاگیری های تازه در آرایش سیاسی کشور در آینده نزدیک و دور باشد. همنشینی انها حالا سخت تر از همیشه است. باید فکری کرده و راهی پیدا کند. دوم: اصلاح طلبان که دلخوش تر از همه روزهای بعد از حوادث سال های ۸۸ بودند اکنون در شرایط منحصربه فردی به سر می برند. کار حسن روحانی گویا با أنها تمام شده است. محکوم شده اند به تحمل شرایط این روزها. حکمشان این است: باید از رئیس جمهوری که برای رئیس جمهور شدنش تلاش کرده اند، حمایت کنند. آنها محکومند به این اتلاف. آنها هم به راست چرخیدهاند؛ به همان سمتی که روحانی می رود. این را می شود از تعداد آرای رحمانی فضلی در مجلسی که فراکسیون امید صندلیهای پرشماری در اختیار دارد. کاملا متوجه ند. آنها هم به راست چرخیده اند. این را می شود از رای اوردن عباسعلی کدخدایی هم فهمید، پس مختصرش این است: «حسن روحانی به راست چرخیده است چپها هم همین طور، پس تا اینجای کار می توان گفت که ممکن است ذائقه سیاسی اصلاح طلبان با تغییر به

سمت راست علی لاریجانی را به اسحاق جهانگیری ترجیح دهد. این ایده البته همه گیر نیست. چنانکه میردامادی گفته است: « حمایت اصلاح طلبان از لاریجانی در انتخابات ۱۴۰۰ خیلی دور از ذهن و ناید بتوانیم بگوییم غیرممکن است.» او هواخواهان قابل توجهی در میان اصلاح طلبان دارد. به نظر می رسد با تغییر فضا برخی اصولگرایان حامی علی لاریجانی شده اند، هرچند که او مخالفان سفت و سختی در میان اصولگرایان هم دارد. غلامرضا مصباحی مقدم در این مورد گفته است: «لاریجانی نامزد انتخابات ۱۴۰۰ می شود. لاریجانی هم تجربه دارد، هم مدیریت درخشان لاریجانی را تشویق کردم حزب تشکیل دهد، حالا سوال اساسی این است که آیا علی لاریجانی به واقع نامزد انتخابات ریاست جمهوری و مجلس خواهد شد پاسخ این سوال در مورد انتخابات مجلس حتما مثبت است. او حتی اگر بنا داشته باشد که نامزد انتخابات ریاست جمهوری هم بشود به خوبی این را می داند که راه پاستور از بهارستان می گذرد. 

او باید رئیس مجلس بماند تا با پشتوانه بهتری بتواند نامزد ریاست جمهوری شود. ضمن اینکه ذات محافظه کار او به او این پیام را داده است که ریاست جمهوری ۱۴۰۰ چندان برای او گارانتی نشده است. پس او باید ریاست یک قوه را همچنان حفظ کنده علی لاریجانی در گفتمان و منش سیاسی اش بدون شک شخصیتی راستگراست که رفتار سیاسی اش شبیه ترین است به حسن روحانی، او خود را با شرایط و گفتمان غالب این روزها تطبیق داده است. اما باید گفت که او در سیاست به نسبت حسن روحانی فاصله بیشتری با اصلاح طلبان دارد. در فرهنگ محافظه کارتر است و در سیاست خارجی نیز عقایدش به اصولگرایان نزدیکتر است، علی لاریجانی روزهای مهمی را پشت سر می گذارد. فعلا که همه به یاری او آمده‌انده از حسن روحانی تا اصلاح طلبانی که او را برای روز مبادای خود کنار گذاشته اند.