با همه این خبرها، ویروس کرونا تنها جدیدترین مجموعه‌ای از بیماری‌های عفونی است که باعث وحشت جهانی شده است. فهرست این نوع ویروس‌ها شامل زیکا، سارس، ابولا و … است. جای تعجب نیست که ما از بیماری‌های عفونی وحشتناک که به نظر می‌رسد زندگی ما را تهدید می‌کند وحشت کرده باشیم. اما شاید بخشی از این وحشت به اطلاعات تاریخی ما باز می‌گردد.

درواقع ویروس کرونا به ما یادآوری می‌کند که چگونه بیماری‌هایی مثل طاعون در گذشته مردم زیادی را از بین می‌برد. اما همه بیماری‌های عفونی به همان روش کار نمی‌کنند و وحشت در مورد اینکه بیماری‌های جدید مانند گذشته به همان وحشتناکی همه گیر می‌شوند، باعث ترس غیر ضروری در زمان حال و گاه پیامد‌های جدی روانی می‌شوند.

یکی از مشهورترین بیماری‌هایی که به مرگ سیاه در اروپا مشهور شد، طاعون بود. این مرگ سیاه در قرون وسطی کل اروپا را از سال ۱۳۴۶-۱۳۵۱ میلادی ویران کرد. درواقع این بیماری احتمالاً نیمی از جمعیت اروپا را کشته است. برخی محققان تعداد کشته شدگان را بین ۷۵ تا ۲۰۰ میلیون تخمین می‌زنند. مرگ‌هایی که ظاهراً باعث ایجاد تغییرات عظیم در جامعه و حتی هنر و ادبیات آن دوره شده است. مرگ سیاه همچنین آغازی بر موج دوم طاعون بود که تا قرن ۱۸ میلادی در اروپا و طی قرن نوزدهم در خاورمیانه ادامه داشت.

از ابتدای قرن بیستم، مرگ سیاه به تدریج به الگوی استانداردی برای نحوه فهم شدت و شیوع بیماری‌های عفونی منجر به مرگ تعداد زیادی از مردم تبدیل شده است. برای مورخین، عموم و حتی دانش آموزان مدارس در سراسر جهان، مرگ سیاه نمادی از مرگ و میر بالقوه عظیم یک بیماری همه گیر است. همچنین اهمیت پزشکی و فناوری امروزی را برای جلوگیری از بازگشت به قرون به ظاهر عقب مانده؛ قرون وسطایی (“تاریک”) برجسته می‌کند. اما فرض اینکه همه بیماری‌های عفونی به طور بالقوه نتیجه مشابه مرگ سیاه را داشته باشند اشتباه است.