خبرگزاری فارس: روز گذشته در پی انتشار اخباری درباره جاسوسی پریوش سطوت برای انگلیس و تصاویری از رابطه نزدیک میان وی و اسفندیار رحیم مشایی؛ بعیدی‌نژاد سفیر ایران در انگلیس، مطلبی در کانال تلگرامی‌اش منتشر کرد و نوشت: «با استقرار اینجانب به‌عنوان سفیر ج. ا. ایران در لندن، در موقعیتی به مناسبت لزوم تقدیم هدیه‌ای که برای ایشان از سوی وزارت امور خارجه جهت بزرگداشت مقام دکتر فاطمی وزیر خارجه دولت ملی ایران به سفارت ارسال‌شده بود، از ایشان به سفارت دعوت به عمل آمد. ایشان با علاقه‌مندی آمدند و از آن هدیه ارزشمند نیز بسیار شادمان شدند. ایشان در این مراسم که با حضور همه همکاران سفارت همراه بود به تلاش حدود ۷۰ ساله خود جهت حفظ اعتبار نام دکتر فاطمی و مرارت‌هایی که در حدود ۸۵ سال عمر خود متحمل شدند اشاراتی داشتند. در ذیل سخنان خود، به سفری هم که در دوران ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد و به دعوت آقای مشایی به تهران داشت نیز اشاراتی نمود و از مشکلات غیرقابل‌پیش‌بینی خود در این سفر نیز مطالبی نقل نمود. اتفاقاً از ناراحتی‌های بسیار ایشان از آثار این سفر، یکی نشر اخبار غیرواقعی در آن زمان نسبت به تلاش او برای آزاد ساختن اموال و املاک توقیف‌شده او بود که کاملاً غیرواقعی بود، چون اصلاً وی اموال و املاکی نداشت و ندارد و دیگری تقدیم دفترچه ارزشمند خاطرات مرحوم دکتر فاطمی به آقای احمدی‌نژاد بود که با گذشت زمان هیچ‌گاه دیگر نتوانست از آن خبری بگیرد که در دست چه کسی قرار دارد و از این بابت بسیار ناراحت بود.

اینجانب مایلم از این فرصت استفاده کرده و با شناخت مختصری که از خانم سطوتی همسر مرحوم دکتر فاطمی پیداکرده‌ام، آزردگی خود را نسبت به خبر منتشرشده اعلام نمایم. ایشان به اعتبار درگذشت نابهنگام فرزند خود و تنها بازمانده مرحوم دکتر فاطمی در خلوت خود زندگی زاهدانه‌ای داشته و هنوز با حقوق کارمندی دکتر فاطمی زندگی می‌کند و دست نیاز به‌سوی هیچ‌کس هم دراز نکرده است.»

برپایه این خبر و براساس اسناد به‌دست‌آمده از ساواک مشخص است که پریوش سطوت مایملک قابل‌توجهی قبل از انقلاب داشته است و حتی برای آبادکردن ملک شخصی‌اش و حفر یک عدد چاه آب، به رئیس ساواک نامه می‌زند تا از نصیری (رئیس وقت ساواک) اجازه حفر چاره بگیرد.

تیمسار معظم، سپهبد نصیری معاون محترم نخست‌وزیر و ریاست سازمان اطلاعات و امنیت کشور

«محترماً خاطر مبارک را مستحضر می‌دارم اینجانب پریوش سطوتی فرزند مرحوم حسینقلی سطوتی که در رشته خانه‌داری در آمریکا تحصیل می‌نمایم، تنها دارایی خود و فرزندم ۲۰۰ هکتار از اراضی سطنت آباد قزوین می‌باشد که درصورتی‌که زمین مزبور آباد و مورد بهره‌برداری واقع شود از درآمد آن هزینه زندگی خود و فرزندم تأمین خواهد گردید. چون زمین موردبحث فاقد آب است استفاده از آن منحصراً با حفر چاه میسر می‌باشد. از حضور تیمسار معظم استدعا دارم دستور فرمایید که اجازه حفر چاه در زمین فوق‌الذکر به این جانبه داده شود تا با درآمد حاصله از آن زندگی خود و فرزندم تأمین و برای همیشه مرهون الطاف آن جناب گردم. با تقدیم احترام. پریوش سطوتی.»

سپهبد نصیری: «اقدام شود که اجازه حفر چاه بدهند. ۳۰/۴/۴۷»

«فوریت»

«تیمسار مدیریت کل مقرر فرمودند: آقای دکتر مالک با وزیر آب و برق مذاکره و در اجرای امر اقدام نمایند و درصورتی‌که لازم شود ساواک نامه نیز خواهد نوشت.»

در سندی دیگر، وجود لایحه‌ای را به اثبات می‌رسد که نشان می‌دهد حقوق بازنشستگی تعیین‌شده برای پریوش سطوت، هم‌سطح با حداکثر حقوق بازنشستگی وزیر امور خارجه بوده است و نه حقوق یک کارمند معمولی. در این لایحه که به‌طور خاص برای پریوش مصوب شده، آمده است:

«لایحه قانونی راجع به برقراری حقوق وظیفه درباره همسر مرحوم دکتر حسین فاطمی وزیر امور خارجه اسبق

مصوب ۱۵/۴/۱۳۵۹

ماده‌واحده: از تاریخ تصویب این قانون ماهانه معادل حداکثر حقوق بازنشستگی وزرا به‌عنوان حقوق وظیفه در مورد همسر مرحوم دکتر حسین فاطمی وزیر امور خارجه اسبق ایران به‌شرط نداشتن شوهر و با رعایت کلیه مقررات مربوط برقرار و از صندوق بازنشستگی کشوری پرداخت می‌گردد. این حقوق وظیفه مشمول کلیه افزایش‌های بعدی حقوق بازنشستگی و وظیفه مقامات موضوع تبصره ماده ۳۲ قانون استخدام کشوری می‌باشد.»

حال باید از آقای بعیدی نژاد پرسید چگونه حقوق بازنشستگی در سطح وزیر امور خارجه، به‌عنوان حقوق کارمندی و زاهدانه قلمداد می‌شود؟